Διασώσαμε τη Μπέλα όταν ήταν τριών ετών, μια «μαμά σκυλίτσα» που είχε μόλις γεννήσει τέσσερα κουτάβια. Τα επόμενα δεκατέσσερα χρόνια, η Μπέλα έδωσε στην οικογένειά μας τόση αγάπη, χαρά και παρηγοριά. Ανυπομονούσε για τις βόλτες της, τα ξαπλώματα για χάδια στην κοιλίτσα και όταν της τρίβαμε τα αυτιά. Η Μπέλα ξετρελαινόταν για οποιοδήποτε λιχουδιά περιείχε σολομό, καπνιστό σολομό, λευκό ψάρι ή λουκάνικο συκωτιού. Όταν πιστεύαμε ότι η καρδιά της δεν μπορούσε να μεγαλώσει άλλο, υποδέχτηκε τον γιο μας (γνωστό και ως μωρό αδερφάκι) στην οικογένεια και γρήγορα έγινε ο μεγαλύτερός του θαυμαστής. Δεν έχασε ποτέ την ώρα της ιστορίας ή το παιχνίδι μαζί του στο χαλί. Η Μπέλα θα μας λείψει τόσο πολύ, αλλά θα παραμείνει για πάντα στις καρδιές μας.